Θα μπορούσε να διερωτηθεί κανείς, πώς άραγε, ενώ το ψυχικό φαινόμενο είναι παρόν και απουσιάζει το πράγμα, ανακαλείται στη μνήμη αυτό που δεν είναι παρόν. Είναι φανερό βέβαια πώς πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτό που παράγεται από την αίσθηση μέσα στην ψυχή και στο μέρος του σώματος που έχει την αίσθηση, είναι τέτοιο που μοιάζει σαν ένα είδος ζωγράφισμα που η κατοχή του λέμε ότι είναι μνήμη. Πραγματικά η κίνηση που εγχαράσσει στην ψυχή κάποιο αποτύπωμα του αισθήματος, όπως αυτοί που σφραγίζουν δαχτυλίδι Για αυτό δεν λειτουργεί η μνήμη σε εκείνους που βρίσκονται σε μεγάλη κίνηση ένεκα της εντύπωσης η ένεκα της ηλικίας σαν να πέφτει η κίνηση και η σφραγίδα επάνω σε νερό που τρέχει. Σε άλλους πάλι ένεκα της φθοράς που παθαίνουν από την τριβή, όπως τα παλιά οικοδομήματα, και ένεκα της σκληρότητας του μέρους της ψυχής, που δέχεται την εντύπωση, δεν εγχαράσσεται το αποτύπωμα. Για αυτό ακριβώς και οι πάρα πολύ νέοι και οι γέροι είναι χωρίς μνήμη, γιατί φέρονται από κάποιο ρεύμα, οι μεν νέοι επειδή αναπτύσσονται, οι δε γέρο επειδή φθίνουν. Ομοίως και οι πολύ ευκίνητοι και οι πολύ βραδυκίνητοι στη σκέψη δεν φαίνονται να έχουν μνήμη, ούτε οι πρώτοι, ούτε οι δεύτεροι. Γιατί οι μεν πρώτοι είναι υγρότεροι από ότι πρέπει, ενώ οι δεύτεροι είναι σκληρότεροι. έτσι λοιπόν στους πρώτους δεν μένει η εικόνα μέσα στην ψυχή, ενώ στους δεύτερους δεν τους εγγίζει.

Αριστοτέλης, "Περι μνήμης και ανάμνησης" 450b1, στο Περι Ψυχής